αιώνα πριν

στην Καίτη Στεφανάκη 


Τακτοποιώντας τα χαρτιά μου

επεσε μια φωτογραφία απο τον περασμένο αιώνα

έναν νεο με ναυτικό καπέλο δείχνει

να κοιτα πλαγίως στην ακρη του κενου της παλιας εικόνας

κάτι απροσδιόριστο

Nelken τα γαρύφαλλα

Zimt η κανέλλα

σκύβω και μυρίζω

τη μνήμη δυσκολεύω τα χρόνια να διασχίσει

μυρίζω την απουσία των ετών

την αναμονή ανασαίνω

umfängt μόλις που διακρίνω στις μυρωδιές που απέμειναν

όσο κι αν επιμένω οι άλλες λέξεις χάνονται

κάτι υγρό σα δάκρυ έπεσε σε χρόνια αναμονής

ξεκάθαρα δεν θυμάμαι

βλέποντας το αποτέλεσμα

απομένω να κοιτώ

με απορία


αυτός ο νέος είμαι εγώ η μήπως ο νέος που είχες αγαπήσει

και μυστικά μου ζήτησες να κρύψω μη και τη βρούνε οι δικοί σου

τα χρόνια με μπερδεύουν

κι η μνήμη μου ασθενής

μα αυτή η κανέλα ετούτη η ξεθωριασμένη μυρωδιά του γαρύφαλλου

παλιά αγάπη μου θυμίζουν

από τα χρόνια που φυλάγαμε τις μυρωδιές

σαν εικονίσματα

των δικών μας μυστικών αγίων


και ξεχασμένες τις ξαναβρίσκουμε

μια μέρα που τυχαία τακτοποιούμε τα ξωκλήσια μας