Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

15Αύγουστος στο Πεταλίδι



( στη Βίρνα,  την Δόμνα τον Βαγγέλη και στ’ άλλα τα παιδιά… )

Θα είμαι πάντα «ο φίλος που θα λείπει απ’ την παρέα»
Η πέτρα  στην  ακρογιαλιά που θα πατήσουν κάθε που βιαστικά θα πέφτουν στα νερά το καλοκαίρι και θα τους κάνει για λίγο να σταθούν.
Ο τίτλος μιας ταινίας που χρόνια εχουνε να δουν και τη θυμάται κάποιος την ώρα της ρακής
Η μουσική μιας ηλικίας που ξεχάστηκε μ’  αρκούν δυο νότες να την ξαναφέρουνε μπροστά και ν’απλωθεί σαν τύψη στο τραπέζι

Αυτά που μάθαμε μαζί και μακριά  καθένας μας,  
χωρίς  να μοιραστούμε κι όμως το ξέρουμε πως ήταν  ίδια για όλους

Ο κοινός μας πόνος στις απώλειες, αυτό κυρίως
που δεν αλλάξαμε εμείς μα όλοι οι άλλοι γύρω

Το «λίγο του κόσμου» που θα λείπει για να γίνουμε  σύμπαν, 
Η σιωπή την ώρα των δελτίων ειδήσεων
Η τελευταία αμέτρητη ψήφος των εκλογών
Αυτή η ράμπα αναπήρων εμπόδιο στο παρκάρισμα επίσης
Ετούτο  το ελάχιστο  μείον που θα μας  καταγράψει «γενιά του ανικανοποίητου» στην Ιστορία

Το ανομολόγητο της ανασφάλειας ανάμεσα σε φράσεις σιγουριάς για το μέλλον
η αβεβαιότητα σε κάθε απόφασή μας επίσης, και το ξέρουμε
ένα δηλητηριώδες «χωρίς εμένα» που αργά και σταθερά θα  εξοντώνει κάθε κύτταρο
Αυτό το ειρηνικό και απροσμέτρητο  που τώρα κάνουμε  πως το κατέχουμε

Θα είμαι πάντα «ο φίλος που θα λείπει απ’ την παρέα»
Η απουσία μου θα είναι η ύπαρξη μου
μέσα απ’ αυτή θα υπάρχω όταν οριστικά  χαθώ


Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

ήσυχες μέρες

photo by STELIOS BAKLAVAS
Τι απομένει στην μνήμη απ΄ τον χρόνο
ένα περίγραμμα του σώματος της επιθυμίας
μια συσκευασία αισθήματος
να  συντηρεί την προσμονή
πως θα ξανάρθει η εποχή

Ένα θολό σημάδι ότι υπήρξα ζωντανός κι ερεθισμένος
κάποτε

Τώρα
σε σελοφάν αεροστεγή κρατιέμαι στη ζωή
να  ενθυμούμαι
κι αυτό
είναι η τωρινή μου αναπνοή
η ανάσα μου

η ιδιωτική μου αφορμή

για το αύριο 

πένθος

photo by DIMITRIS MICHALAKIS 

ένα πένθος που έξυσα
και βγήκε στην επιφάνεια
γέμισα δάκρυα
για φίλους που έχασα
ερωτικά κορμιά που έλιωσαν στον χρόνο
όνειρα που αφέθηκαν να γίνουν εφιάλτες
λάθη που έπιασαν πουρί το ένα πάνω στ΄ άλλο
κι ανάμεσα οι σιωπές μου
μπετόν αρμέ

λέξεις μαχαίρια που άμαθος ξεστόμισα
δεκάδες θύματα μιας έπαρσης

την ώρα που το σύμπαν βράζει
μια παγωμένη ψυχή μου απέμεινε
να βλέπει κατακόρυφα στον γκρεμό
ανήμπορη να κάνει οτιδήποτε
"κινήσεως σημαντικό"
ακίνητη
να επαναφέρει την μνήμη
μήπως και βρει στο αίνιγμα την λύση

ένα ακίνητο πένθος
που δεν γιορτάστηκε ποτέ
και τώρα απαιτεί
το ξόδι της γαλήνης του